Дар деҳаи зебо, дар сояи кӯҳҳои баланд, духтаре бо номи Моҳпайкар зиндагӣ мекард. Моҳпайкар духтараки хушҳол ва меҳнатдӯст буд. Вай дӯст медошт, ки гулҳо парвариш кунад ва бо паррандагони хурд суҳбат кунад.
Як рӯз, вақте ки баҳор фаро расид, Моҳпайкар қарор кард, ки гулҳои нав парвариш кунад. Вай назди модараш рафт ва пурсид:
– Модарҷон, чӣ гуна гулҳое киштем, ки деҳаамонро боз ҳам зебо кунад?
Модараш табассум карда гуфт:
– Гулҳои дили ту, духтарам, бо меҳри ту зебо мешаванд. Ба ҳар як донаи тухм меҳрубонӣ диҳӣ, он гул мешавад.
Моҳпайкар тухмҳои хурдро гирифт ва дар боғи назди хонааш кошт. Ҳар рӯз тухмҳоро об медод ва бо онҳо сӯҳбат мекард:
– Эй тухмчаи хурд, сабз шав, то дунёи моро зебо кунӣ!
Баъд аз чанд рӯз, нахустин баргҳо сабз шуданд. Гулҳои рангин – сурх, зард ва сафед – ба нури офтоб салом доданд.
Ҳамаи ҳамсояҳо ҳайрон шуданд. Онҳо ба назди Моҳпайкар омаданд ва гуфтанд:
– Чӣ гуна ту чунин боғе сохтӣ?
Моҳпайкар бо табассум ҷавоб дод:
– Ман бо меҳрубонӣ тухмҳо коштам ва бо онҳо сӯҳбат кардам. Гулҳо меҳрро эҳсос мекунанд!
Аз он рӯз ба баъд, деҳа бо номи “Боғи Гулҳои Меҳр” машҳур шуд. Ҳар баҳор одамон аз тамоми гӯшаҳои дунё барои дидани боғи Моҳпайкар меомаданд.